Си застанал над мене, си зел една огромна цевка во зелена боја и си ја брцнал во преполната чаша на мојата душа и шмукаш, шмукаш додека не ми ја испиеш и последната капка љубов. Додека не пресуши мојот извор, кој грга грга како вруток, колку повеќе шмукаш толку повеќе тече, извира, раѓа и се коти. А боли како што боли да се одвоиш од плодот, како што боли да откинеш дел од срцето и да го фрлиш во оган, така ме боли мене душата кога само ти давам, давам, а ти ме бодеш како Јуда во грбот.
Ако умрам ќе плачеш за мене, ќе ти недостигам, ќе сакаш да ме видиш- те прашав една вечер, а ти одкорна едно суво да од твоите полни црвени предавнички усни.
Никој не ќе плаче за мојата руска душа, никој нема да рече ете беше добар човек, сите ќе се сеќаваат на она на што сакаат да се сеќаваат и ќе зборуваат за мене како што мислат дека имаат право. Никој нема да се сети на еден руски, снежен ден, во кој јас завиткана во црно капутче, со црни ракавици на рацете, одев по пустите улици и барам улици без име. Нема да се сети никој, бидејќи ќе бидам човек без лице, без израз, без очи и без усни. Ќе бидам аморфна супстанца, нешто што останало од една личност, нешто што нема право на збор, ни глас, ни мисли. Некој кој не може да сака, кој не може да постои и кој е осуден да талка низ времето барајќи простор каде ќе го прифатат грдиот и понизниот. Тој кој нема душа.
Жхди Мениа
Наслов. И точка по него.
Тогаш кога човекот заборава ќе се најде некој кој ќе го потсети на неговата мака. И потоа не ти доаѓа сонот. А кога доаѓа сонот те измачува уште посилно. И потоа на сред ноќ тишина. Молк, ноќ и првиот снег.
Колку сакам костени. Ме потсетуваат на деството. Дедо, доработи ги!- му викав на дедо ми кога ги љупеше, но ми ги оставаше со втората обвивка на нив. Ме потсетуваат на еден зимски ден во кој печевме костени пред твојата куќа. Ме потсетува на специфичниот мирис на ќумбето кое го палиш. Ме потсетува на темната соба, на едната и единствена фотеља во неа на која седиме јас и ти покрај огнот.
Тогаш се појави ти во мојот живот. Тотално го запоседна секое ќоше во мојата душа. Ме потсетува на тага. Но, поради тоа знам дека сум човек од крв и месо. Дека тагувам бидејќи сум сакала и уште сакам.
А надвор паѓа снег. Моето омилено годишно време. Моето омилено време од ноќта. Мојот омилен мирис. Само мојот омилен човек го нема повеќе. Тој си замина. Засекогаш.
Дуња
Додека мали капки течеа по моето лице се погледав во огледалото. Празнина, како никогаш до сега гледав во тоа огледало. Гледав очи, усни, црвени обравчиња и коса која паѓа на рамениците. Гледав нос кој се раѓа помеѓу темните веѓи и се втемелува над усните кои полека напукнуваа од зимскиот студ. 
Гледав лик, но не гледав човек. Гледав солзи, но немаше приказна во нив. Мирно се слеваа од аглите на очите, до усните и кон вратот. Не ги бришев. Се слеваа по којзнае кој пат на моето лице солзи кои требаше да бидат солени, но овие немаа вкус, немаа идентитет, беа туѓи.
Истите тие очи седеа во еден дел од празниот ресторан. Чекаа вечера, салата со дуња. Со прстите тивко удирав по масата, мислев дека тоа ќе ја намали напнатоста која ми ја стискаше душата. Доцни, како и обично- си помислив и погледнав кон влезот, а тој и понатаму остануваше празен. Во мислите те гледав како влегуваш, го соблекуваш палтото, ја зафрлаш главата кон десно, поминуваш со прстите низ косата и со еден потег ја тргаш од челото. Застануваш за миг, ја погледнуваш целата просторија и потоа тргнаш кон масата, но не гледаш во мене, погледот ти е во рацете кои ги стискаш и прстите кои ти пукаат под притисокот кој го создаваш. Молчешкум седнуваш наспроти мене и не ме погледнуваш во очи. Но, се уште чекам, сама, и гледам кон влезот.... празен е.
Празна ми е мене и душата. По толку години, чекам повторно да дојдеш и да ме скршиш, да ми кажеш ужасни зборови, да ме оставиш повторно сама. Тивко говореше таа ноќ, најтивко на светот. Сега кога се сеќавам се е во магла. Ти, масата со небесно син чаршав, црвеното вино во високите чаши и сета темнина на улицата која се гледаше низ големиот прозорец. Ниту една улична светилка не работеше, сите беа згаснати. Музиката која пригушено се слушаше во тие доцни часови, само некако зуеше и умираше таму некаде покрај прозорите. Ти зборуваше најтивко на светот. Како грешник кој не бара прошка, само ги просаскува своите гревови кои не сака да ги признае, а сака да се ослободи од нив. Ми рече дека не ме сакаш, никогаш не си ме сакал, дека само те повредувам, ти го уништувам животот.
Сега се гледам во тоа огледало, со рамка во боја на циклама. Нема ништо, дури ни јас не постоејам. Знам дека она што доаѓа неминовно во животот е смртта. А немам тоа ни кому да му го кажам. Она за кое сум живеела сега го нема... се е далеку и нереално, како да не постоело. Како да не значи ништо тоа што сум сакала некого и сум давала некому, како да не се случило ништо убаво во овој живот.
Таа вечер падна првиот снег. Ти веќе не седеше на масата. Бев јас, недопиеното вино, недопрената салата со дуња и студот кој го гледав низ прозорецот. Излегов на полноќ на улицата. Ги ставив рацете во палтенцето и одев долго во ноќта. Градот исто како мене, умира длабоко во себе, а однадвор полн со живот. Го чув последниот воз кој знам дека пристигнува во најтажниот град. Тука на пругата која постојано ја поминувам. Сега исто како и секоја вечер.
Засвири силно возот. И мрак. Се има смисол кога ги гледам работите од оваа страна на огледалото. Од онаа страна каде ликот се гледа... a човекот не постои. Страна на животот каде мојата љубов е конечно некому потребна.
Don't you.... try to find me
Не се труди попусто. Ништо од тоа не е во ред да се случи... доволно е само да се оставиме на мира. Да се заборавиме и да избледи се што сме си кажале и сториле. Едноставно немој да се трудиш. Јас не сакам веќе да постојам во тој твој свет, бидејќи не сакам да те повредувам, не сакам да си играм со ничии чувства. Секоја нека го прави и понатаму она во што е најдобар и нека се гордее со своите дела (или можеби злодела). Нека се заборави ова се, нека бидам и јас заборавена, избришана, како што сум отфрлена и занемарена.
Часови кои не поминуваат
I want you to know, that I'm happy for you
I wish nothing but the best for you both
An older (younger:) version of me
Is she perverted like me
Would she go down on you in a theatre
Does she speak eloquently
And would she have your baby
I'm sure she'd make a really excellent mother
Cause the love that you gave that we made wasn't able
To make it enough for you to be open wide, no
And every time you speak her name
Does she know how you told me you'd hold me
Until you died, till you died
But you're still alive
And I'm here to remind you
Of the mess you left when you went away
It's not fair to deny me
Of the cross I bear that you gave to me
You, you, you oughta know
You seem very well, things look peaceful
I'm not quite as well, I thought you should know
Did you forget about me Mr. Duplicity
I hate to bug you in the middle of dinner
It was a slap in the face how quickly I was replaced
Are you thinking of me when you fuck her
Cause the joke that you laid on the bed that was me
And I'm not gonna fade
As soon as you close your eyes and you know it
And every time I scratch my nails down someone else's back
I hope you feel it...well can you feel it
And I'm here to remind you
Of the mess you left when you went away
It's not fair to deny me
Јас и мојата проклета твроглавост и упорност и суета. Уште помалку од 3 часа, до неговиот роденден, но јас само си седам пред проклетиов комјутер и се убедувам себеси дека не заслужува ни една проклета порака да му напишам, за тој ебан роденден. А знам колку ми е тешко, како да си откинувам душата, но егото е посилно. Ама и зборовиве од песнава која се врти цело време ми викаат дека нема потреба од такво нешто.
Како и да е нека му е среќен роденденот и нека дочека уште многу такви, но посреќни и поубави и секако без мене.... и сите лоши работи кои сум му ги направила во животот.
Топено чоколадо со бадеми
Таа седеше на клупата во паркот. Снегот непрестајно паѓаше и веќе ги покри сите делови на градот. Студот не ја спречуваше да ги пролева своите солзи. Плачеше долго во ноќта и чекаше. Како и секогаш го чекаше да дојде во истото време, на истото место, во недела. Но оваа ноќ се беше поинаку. Беше само тој парк, таа клупа, снегот и нејзините врели солзи. Неговите чекори не наближуваа, неговиот мирис не се прошируваше низ просторот, немаше глас во ноќта кој ќе ја насмее со некоја неговата нова шега. Дури не беше тука ни да и даде некој несмасен коментар за нејзиниот изглед, шминка, чевлите, а таа страшно да се налути поради неговите замерки.
Во паркот немаше ништо, освен една светилка неколку метри подолу и едно куче кое си бараше добро место за преноќување. Таа и нејзините врели солзи кои капеа во снегот. Ги извади ракавичките за да го избрише лицето, но тогаш нешто чудно се случи. Рацете и беа цели во рани. Како некој да ги сечел со остар нож, но некако зараснати рани, како поодминати засирени траги крв. Стоеше така неколку мига, а потоа го избриша лицето, ги стави сините волнени ракавички на рацете и тргна во ноќта. Тој не дојде на состанокот.
Во полумрачната соба танцуваа тие двајца. Нејзината омилена песна.... си ја потпевнуваше тивко и се радуваше на потпукнувањето на грамофонската плоча..... night breezes seems to whisper I love you..... just hold me tight and tell me you miss me.... you dream, just dream a little dream of me.... Тој се насмевна, твоето вообичаено пеење, со заостанување во зборовите и секогаш со таа специфична боја на гласот, тоа си ти, рече и ја припи кон себе. Таа само потпевнуваше и се топлеше во неговата прегратка. Надвор се насетуваше мирисот на снег, но се мачеше ова тмурно време, облаци снежни, но не заснежуваа. Сеуште беше рано, самиот почеток на месецот ноември. Нивниот месец. Месец кога таа подготвуваше чоколадни колачиња и го радуваше секоја вечер со некој убав подарок. Токму знаеше кој број кошула треба да купи, знаеше кои зборови да ги напише во
картичката за нивната годишнина, знаеше која е бојата на подарокот кој тој треба да го има, а го посакува веќе долго време. Таа вечер не му купи ништо, но му подготви топено чоколадо со неговите омилени печени бадеми и пикантен додаток на печурки кои ги јадеа постојано во овој период од годината. Оние од кои добиваа убави соништа во друга димензија.
Се доближи до масата и почна да го јаде десертот, а таа танцуваше на средината на собата. Како и секогаш, знаеш дека е прекрасно, и рече и се доближи да ја бакне, но таа го одбегна бакнежот. Ми се лоши од премногу чоколадо, ќе пробам подоцна, а мислам дека и нешто не е во ред со мене, ми се повраќа од секаква миризба, му одговори.
Си го допре стомакот и не можеше да изговори ништо повеќе. Во главата само и одзвонуваа неговите зборови кои ги слушна оној ден пред осум месеци, а како да беа вчера Секој ден две исти реченици и ја јадеа душата. Ти сакаш да ми го уништиш животот. Тоа дете не е направено од љубов, јас не го сакам тоа дете.... Таа сега ќе ја подготвуваше детската соба, а не топено чоколадо со бадеми. Ова беше сосема доволно, таа не смееше да биде судија на нечив туѓ живот. Мала и неважна, која беше таа да решава за таа судбина и малиот невин човек. Секој допир на нејзиниот стомак ја бодеше во срцето. Осум месеци се прашуваше како ќе изгледаше тоа мало суштество кое знае ќе го сакаше најмногу на светот.
Тој се заклати зад неа. Се приближи, но се тетеравеше. Ја прегрна одзади. Солзи се слеаа по нејзиното лице. Не ти е добро сончогледу мој, го праша. Да, не знам што ми е, оддеднаш ми е некако чудна собава, а и како да ми е ладно, одговори тој со поглед кој скита во далечината низ прозорецот. Епа можеби треба да легнеш, можеби е од печурките, му помогна до креветот и појде во кујната да донесе вода. Кога се врати тој веќе ги беше затворил очите и нешто зборуваше како во сон. Му се приближи и само го гледаше.
Кога тој ги отвори очите ја виде како стои над него со неговиот нож, оној кој му го подарија другарите за еден од родендените. Што правиш, ја праша. Ти го земам најмилото што го имаш, како што ти мене ме натера да го дадам најмилото што го имав, изусти суво. Тој сакаше да се поткрене, но немаше сила, имаше премногу печурки во чоколадото овој пат. И ги грабна рацете, почна да се спротивставува, при тоа ја испосече по дланките, но таа на крајот го надвладеа. И онака си полумртов, не се опирај, знаеш дека секогаш го спроведувам она што го сакам, и го погледна длабоко во очи, крај е најмил мој, твојата курва ќе ти помогне да се покаеш, и во само еден потег му го пресече гркланот. Се слушна кркорење, потече неговата врела злобна крв, немаше грч, само неговите стаклени зелени очи останаа да ја гледаат.
Додека ги вадеше ракавичките од рацете се прашуваше каде е досега, зошто не доаѓа. Снегот се повеќе се напластуваше во паркот, стануваше ладно. Ги виде лузните. Се сети. Сликите се редеа една по друга. Тој нема да дојде во паркот. Нема да дојде бидејќи тој веќе е тука, во паркот. Точно под клупата на која таа седи. Точно под клупата на која за прв пат и кажа дека ја сака. Точно на клупата каде таа му кажа дека го убила нивното дете, а тој беше задоволен затоа што го доби тоа што го сака. Точно под клупата каде таа го закопа неговото бедно тело.
Ги избриша солзите. Стана од клупата и го затресе капутот од снегот. Зачекори по снежната патека. Тргна во својот свет во ноќта, живот во кој секој ден пие апчиња, за шизофреничари, како што слушна во некој разговор. А потоа доаѓа на клупата, го чека секоја вечер, за по некое време да се сети што сторила. И така секоја ноќ во сонот заборава на се, за следниот ден на таа клупа да ја доживее вистината одново. Како бесконечна лента ставена на repeat... нејзината казна за злосторствата што ги стори.
Среќа vs. Shit
Денеска сакам да зборувам за среќата и што е таа во мојот живот. Таа почнува во мигот кога те добив тебе, завршува во мигот кога сфатив дека правам се за да те изгубам.
Среќата е твојата насмевка која ја гледав на твоето широко лице со остри црти. Среќата е во моментот кога те држам рака, гледам прекрасен германски филм и тивко плачам за да не ме чуе французинката која седи до мене во киното. Среќата е во мигот кога ми го подаваш ланчето направено од мали парчиња морски корали.
Мирисот на твојата коса е среќа. Внимателноста со која ја подготвуваш закуската за мојот роденден. Шеќерот во прав по твоето лице додека ја јадеш крофната и постојано дофрлуваш дека не е доволно полна со крем. Среќа е мигот кога ме покриваш со синото ќебе додека целото тело ми се тресе во транс, ме притискаш кон себе и едноставно не ме пушташ. Среќа е детскиот сјајот во твоите очи кога од чантата го вадам твоето омилено чоколадо. Го јадеш со сласт, како мало дете кое ја добило најпосакуваната играчка на светот. Среќа е кога ја читаш картичката која сум ти ја подарила за роденден пред две години.
Среќата е кога твоите зелени очи заспиваат во умор, а јас ти ги бакнувам капаците. Па дури и утринскиот ритуал на станување од кревет и облекување за две секунди е среќа. Кога ми ја подаваш чашата полна со јогурт. Среќа се есенските денови во кои те гледам меѓу костените, а ти раскажуваш морбидни приказни за човекот кој останал без око. Твојата широка душа е мојата среќа.
Единствената моја несреќа е моето бедно и безвредно постоење. Мојата несреќа е животот во кој треба да се сеќавам на сите овие мигови. И да знам дека оваа личност, која сум решила да бидам во овој живот, не заслужува да биде сакана. Среќата ќе биде потполна ако јас знам како да и се радувам. А јас ја напуштам, затоа што не знам како да ја прифатам. Затоа што сум shit. Жалам и вечно ќе остане така, мој најмил.
Една....
Што барам од тебе? Што сакам од тебе? Зошто ти, еднаш, повторно и засекогаш. Додека не ме излуди ова што го живеам. Додека не ме донесе до крајот на животот и крајот на смртта. Таму нема да има чувства и нема да има болка, ниту љубов, а најмалку страв. Ова во што се будам веќе толку години е полошо од пекол и секој ден да се плашиш дека си згрешил и за секој збор што ќе го кажеш, само тишина.
Некои други луѓе, некоја друга жена, нечии туѓи деца. Само не јас, и не моето дете и не мојата љубов. Само тишина што убива, зборови кои по безброј пати ми копаат по душата и ми го уништуваат телото. До кога вака? Додека не се разбудам еден ден и наместо солзи тече крв, наместо болка има празнина, а наместо љубов има казна.
Како да сум грешела и вреди да бидам казнета. Сум пружила рака да ти помогнам, да ти го покажам патот и она кон што си тргнал, а не сакаш да биде твојата судбина. Епа не е во ред кога ќе ми ја одгризеш раката. Ќе почне да тече црвена крв, леплива, врела, ќе ти ги затвори очите. Јас ќе ги стиснам усните во грч од болката која ми ја предизвикуваш и ќе речам... Тоа е љубов мора да се живее, тоа е мојата задача. Но, тоа не е љубов најмил мој, тоа е казна која не се одлежува, со која не можеш да се справиш, а не можеш ни да избегаш. И така тонеш, со денови, со месеци, години и секое утро како да ти е последно се прашуваш.... и нема ништо, само молк, не знаеш каде одиш и што сакаш, само утра полни со болка која те убива и само солзи.
Секоја ноќ легнуваш, се смееш, забораваш каков ти е животот и какво ти е секое утро, мрачно како зимски ден без сонце. Како се да исчезнува. Само јас уште постојам и се мразам поради тоа. Поради моето постоење и поради мојата најголема љубов. Не може никој да ти пресуди, само ќе остане да се мачиш од проклетата рана која никогаш не зараснува. Па дури ни во другиот свет. За жал.
Linea alba
Во рацете држеше нож и ја љупеше обвивката на крушата. Стигна до семките и почна да ги длаби како да вади човечки очи од своето лежиште во черепот. Не можеше да спие. Се мачеше долго во ноќта и никако не можеше да сфати што и се случува. Веќе извесен период немаше никакви соништа, а тоа ја плашеше. Нејзините соништа беа допир со она што ќе биде и она што било. Соништата и беа показател каде се наоѓа во моментот и каде треба да оди.
Нешто силно тресна и се скрши зад неа. Се заврте и на подот ја виде вазната која и беше подарок од мајка и за 23- тиот роденден, распрсната на милион ситни сини парчиња од порцелан. Го погледна со прекор и го врати погледот на крушите. Тој се дотетерави до неа и ја прегрна одзади, а таа се намршти бидејќи го почувствува неговиот здив со пригушена нота на премногу алкохол. Коњак, со помисли и продолжи да ја длаби крушата. Ја скрши вазната, која знаеш колку ми значи, му рече суво и не го тргна погледот од овошјето. Тој ништо не одговори само почна да ја бакнува по вратот и да ја гризе, обидувајќи се да ја соблече и да ја земе тука на работната маса во кујната. Отпрво таа се опираше, но потоа се препушти на неговиот силен стисок и мускулестите раце на кои никогаш не можеше да им рече не.
Само ја измачуваше со неговата игра, во која не и даваше да ужива целосно. Не ја гледаше во очи додека силно копаше по нејзината внатрешност, таа само го слушаше неговото дишење и понекогаш звуците кои ги испушташе. Ја измачуваше со тоа што не ги бараше нејзините усни и и ги покриваше очите, додека го чувствуваше како ја убива одвнатре, повторно после толку години во кои не можеше да го одбие.
Таа ја соголуваше лушпата на крушата и се чувствуваше како тој да ја соголел нејзината кожа и сега стои потполно гола, изложена на целиот свет. Тој се закопча и продолжи да се тетерави по собата. Кујната се уште мирисаше на див, насилен и бесчувствителен секс.
Му ја отпаруваше утробата по должина на Linea alba и ги вадеше сите внатрешните органи и наместо нив ги ставаше парчињата од вазната во неговата празнина. Ладните и бесчувствителни луѓе заслужуваат да имаат ладна утроба, си повторуваше додека го препарираше љубениот. Го уби таа вечер, по последниот анимален секс кој и го даде. Додека од неговата утроба се уште испаруваше коњакот, таа не чувствуваше никакво гадење и со презир ги гледаше неговите стаклести темни очи. Доволно долго и го уништуваше животот. Затоа сега не може да сонува. Долго во ноќта и недостига неговата миризба на скиснато грозје кое чека да биде обрано. Не може да сонува, затоа што нема потреба. Сонуваше само кога тој и го загорчуваше животот, и во сонот наоѓаше друга среќа, сето она што не можеше да го има во реалниот живот. Во соништата го имаше и него.... постојано весел и насмеан, како нежно води љубов со неа и ја гали по косата. Во нејзините соништа тој беше подобар човек, но таа знаеше дека е тоа само нејзината имагинација и чудото наречено сон. Уживаше во секој сон, дури и кога соништата беа мрачни. Но тоа не смееше да продолжи.
Таа вечер откако ја наполни неговата празнина со синило, го испи целото шишенце од онаа скапоцена течност која ти го одзема адивот. Ја чуваше повеќе месеци, но немаше храброст да ја испие. Откако се јави кај неговите родители и им кажа што сторила, ја затвори слушалката, и ја проголта сината течност како да пие вода.
Повеќе не сонуваше, од онаа вечер кога му ја наполни утробата со синиот порцелан. Остана во оваа празна куќа, секојдневно правејќи го истото. Љупеше круши и не сонуваше. Не ни спиеше. Оние заробени души кои остануваат на земјата никогаш не спијат, имаат незавршена работа. Таа остана да го лупи овошјето и да размислува за љубениот. Цела вечност.
Богочовекот
Седи на соседната масата и гледа длабоко во моите очи. Неговите остри црни црти на лицето треперат го гргорот на ресторанот во кој седиме. Го пијам кафето кое по некоја логика треба да ми е прво, утринско. Но сега е време за ручек, барем така е тука на Балканот. Дождот кој се слева по огромните стаклени прозори на ова место ме потсетува на некој тмурен ден кој треба да биде исто толку депресивен колку што е влажен. Си ги греам премрзнатите раце со шољата за кафе.
Додека му објаснува нешто на човекот кој ми е завртен со грбот, постојано ме погледнува и ми изгледа како премолчено да ме прашува што правам само во ова време во еден ваков преполн ден. Неговото бело лице ме потсетува на нешто невино, но црната перфектно потстрижена коса ми остава впечаток на човек кој сака да има контрола над својот живот. Под црното палто, беспрекорно бела кошула без вратоврска, која завршува во црните пантолони. Црни, проникливи очи кои влеваат доверба. И полни, широки усни во подножјето на остриот кукаст нос. Богочовек. Тоа е вистинскиот збор со кој би го опишала овој човек кој седи на соседната маса и ги држи правилно дланките на масата. Го јаде својот десерт и сите околу него го чувствуваат уживањето кое му го стресува телото во тој миг. Си го допивам кафето. Гледам низ влажниот прозорец и го чувствувам ледениот ветер кој не допира до мене, но го имам во душата.
Поминува со своите прсти по кожата на мојот грб и крстот. Го чувстувам како ме допира со секој дел од телото, со целата своја тежина. Ми шепоти колку му се допаѓа мирисот на цимет по целата кожа. Чувствувам како Богочовекот полека навлегува во мојата утроба додека со раката ми ги покрива очите. Музиката
која веќе неколку недели ми одзвонува во ушите, од оној ден кога прв пат го видов на соседната маса, повторно ми е во умот. Расте сосема јасно, до моментот кога заборавам дека се друго постои околу нас. Само ладните бели прсти, црните очи кои ми копаат по душата, острата кратка брада која ме боцка по целото лице. Се спојува во мене, до оној момент кога во мојата утроба ја чувствувам целата топлина која останува на ова небесно место.
Силно ми ја стиска раката додека се обидувам да ја убедам дека треба да го пречекори прагот на црквата и во истиот момент да напише невидлив крст преку своето тело.
Па, мамо види, другите деца не го прават тоа и пак ги пуштаат да влезат внатре, ми вели и ми изнудува уште една насмевска на начинот на кој само мојата ќерка го може тоа. Нејзините златести кадрички кои и преминуваат во плетенки на вратот ми се плеткаат низ прстите и си помислувам дека ова е убав ден за крштевка. Го носи бело- синото морнарско фустанче кое сама го одбра за шестиот роденден.
Се искачуваме во камбанаријата, таму ќе се оддржи церемонијата. Додека рипка по скалите, од зад грбот го слушам гласот на мојата другарка од детството која ќе ја крштева мојата ќерка. Свештеникот влезе во малата но силно осветлена, стаклена просторија. После толку години повторно ги видов тие црни очи и истите трепки кои со години ме прогонуваа во соништата. Црна мантија закопчана до вратот по сите правила, лице перфектно мазно и израз кој оддава впечаток на човек кој сака да го држи животот под контрола.
Пред очите ми играа две фигури, додека ми се враќаа сликите како тој длабоко ги зарива своите заби во мојот врат. Ќе ја испијам сета твоја циметова крв, а тогаш кога цела ќе бидеш дел од мене и твојата душа ќе стане моја, овие зборови станаа мојата реалност која ме прогонува во годините кои ги живеев од неговото мистериозно заминување. Се што ми даде тој човек беа најубавите 23 дена во мојот живот.
Таа ме врати во реалноста кога почна да ме прашува дали ќе ја бањаат во таа мала кадичка, дали ќе ја прашуваат чудни прашања. Тој се заврте и се стаписа, но веќе беше доцна, церемонијата започна. Богочовекот се приближи кон нас.... Вие сте мајката? Мојата глава се затресе кон вратот. А таткото?.... Татко ми е на небото, се огласи мојата мала ќеркичка. Тој ја фати за рака и и рече... така те учи мајка ти а? Мојата најголема и најтемна тајна се најде притисната до самиот ѕид на малата соба.
Шољата со топлото кафе ми се лизна од рацете и се истури по целата маса и на моите нозе, а јас срипив во истиот миг. Човекот од соседната маса притрча да ми помогне додека по прозорите се уште се слеваше дождот. Неговото бело лице ме потсетува на нешто невино, но црната перфектно потстрижена коса ми остава впечаток на човек кој сака да има контрола над својот живот. Богочовекот се насмевна. Мора да беа тоа некои убави мисли судејќи по вашата искрена насмевка додека ве гледав од онаму, рече тој, можеби би сакале некој ден да ми раскажете повеќе. Требаше да кажам некој збор, барем да изустам нешто. Богочовекот го очекуваше тоа од мене.
Го отворив чадорот по кој поројно почна да се слева дождот. Одев по празната улица сеуште молчејќи.
I need your loving like the sunshine...
05.11.2010 Беше тоа една обична зима. Во којa заспав додека чекав да дојдеш. Донесе вино, бело и ладно, баш онакво какво што сакам. На истото она место каде секогаш се сретнуваме, додека надвор ладната вечер го завиваше целиот град. Беше темно во собата... се слушаше само твоето дишење и часовникот во другата просторија. Ме допираш под косата, на вратот.... ме бакнуваш со твоите топли усни. Ми рече дека ова трае предолго и дека можеме да се обидеме да бидеме сериозни.
12.02.2011 Нашата прва караница. Бесна и со црвени очи од кои ми излегува целата лутина, се караме, врискаме и ти го кажуваш тоа ебано те сакам. Кажа се!
27.12.2012 Веќе подолго време сме ладни. Јас со моите проблеми, ти со твоите. Знаеме дека освен тоа што се случува во кревет, другото одвај и да функционира. Секоја караница завршува со неверојатен секс, многу солзи... и извинувања... и тишина. Мачна тишина која се повеќе ни го исполнува животот.
16.02.2013 Таа вечер ме пречека со цвеќе кое одвај те натерав да го купиш. Цвеќето ме потсетува на смрт, ми рече еднаш. Дали тоа беше знак на нечива смрт онаа вечер додека ме чекаше цупкајќи во место, обидувајќи се да се стоплиш?
Се качивме по скалите на највисокиот кат на зградата. 6 ката кои ми изгледаа како вечно да ги качуваме. Во левата рака ги држев црвените рози, десната ја стискав во тупаница поради напнатоста која ја чувствував. Молчевме. Само скалите потпевнуваа под нашите чекори. Закрцка вратата од најгорниот кат.... ме внесе во затоплена, темна просторија која беше целата во стакло. Надвор се гледаше делот од стариот град кој спиеше под снегот. Отвори бело вино.... топло, одвратно.... и го стави во две чаши. Се приближи и почна да ме соблекуваш. Предиграта не траеше ни две минути, оддеднаш почна насилнички да пробиваш во мене и ми ги бараше усните да ме бакнеш. Се што добиваше е само тишина и цврсто стегнати усни кои се обраќаат на некој друг начин- тебе непознат. Заврши како и обично, само ти, и запали џоинт. Додека се облекував го гледав мојот одраз во стакленикот пред мене. Мојата бела кожа беше речиси модра од студ, но јас не чувствував дека ми е ладно. Можеби само ми се причинуваше.
Се доближив до стаклената врата. Не, мојата уста навистина беше модра.... како модра слива. На вратот имав црвени трагови од твоите заби, кои пред малку силно ги зариваше во мојата кожа. Телото ми го поминаа морници. Ми се гади од сево ова, си помислив. Се завртев кон тебе и само промрморев дека ќе си одам. Ме погледна и во твојот поглед видов загриженост... еј, што ти е? Зошто си модра... по вратот, лицето, усните? Не се чувствуваш добро?
Се беше совршено. Белите куќи на стариот град, моето бело лице, твојата снежно бела кошула, перфектно закопчана до шинелот. Те оттурнав со мојата бледа рака и тргнав кон полупразното шише со вино. Додека поминував покрај масичето на кое стојат клучевите од твојата кола го видов ланчето на кое висеше каменче аметист. Проклетиот аметист кој ми го уништи животот. Излив во чашата неколку голтки од виното и се припив до твоето тело покрај прозорецот. Полека почнав да ги влечам ладните прсти по твојот врат, гркланот и градите се до папокот и местото каде започнува целата игра, препоните. Раскопчаната кошула падна на подот, а ти се уште гледаше во далечината додека ти го бакнував грбот.
Со левата рака го излив виното во мојата уста и во истиот момент ја пуштив чашата да се скрши на подот. Ти не се ни заврте. Тоа беше крај на долгата снежна зима. Ќе ми недостигаш, прошепотив на твоето уво и со десната рака и цела сила те турнав низ стаклото. Ладниот ветер ми плесна в лице. Се слушна твоето тапо слетување на земјата. Ги грабнав розите и ги фрлив низ искршеното стакло. Парчиња стакло се уште паѓаа во снегот.
Го грабнав аметистот... и чевлите и тргнав по скалите. До приземјето мојата шминка веќе беше уништена од солзите кои обилно се слеваа по моето лице. Зарем можеше ова да ми го стори, да си го одмезе животот, пред моите очи? Во снегот лежеше тој. На неговите гради црвените ружи, симбол на смртта. Комшиите ми притчаа да ме утешат. Ги слушав како шушкаат дека бил нестабилен психички, се прашуваа зошто го сторил тоа кога во животот се му одело од рака, зошто пред девојката која му значела се во животот, зошто ли се самоубил?
17.02.2013 Го одведоа телото. Тргнав кон празната снежна улица. Беше 3 по полноќ. Влегов тивко дома. Врелата вода ми се слеваше низ телото, крварев, можеби од грубиот секс од кој ми се гадеше веќе подолго време. Аметистот стоеше во чантата се додека не излегов од бањата. Никогаш немаше да се случи ова да не решеше да се заљубиш во неа. Ги облеков најубавите чевли, оние црвените кои ти ги обожаваше. Ги налакирав ноктите. Го извлеков каменот и го ставив на плочките кои заедно ги редевме пред една година. Аметистот се распрсна под притисокот на мојата тежина. Капки крв на сите страни. Крај.
Одам да спијам... вечно. Некаде прочитав дека ако надолжно ги пресечеш вените, никој не може да те спаси. Вредеше да се проба.
Најубави желби
Таа влезе во ходникот. Не слушаше ништо освен едно тивок глас кој нешто како во далечината да зборува. Го познаваше многу добро тој глас. Но, гласот како да липаше, како да цимолеше во придушената топлина на денот. Таа го држеше цврсто чоколадото во раце и не се ни осмелуваше да праша што се случува. 
Одеа покрај дрвата и покрај оние познати високи зелени згради, пат по кој поминувале безброј пати до сега.. Гласот кој пред неколку часа цимолеше, беше невообичаено тивок во топлата приквечерина. Одеднаш се откорна еден тон кој ќе остане да одѕвонува уште многу години подоцна во нејзините уши. Гласот рече.... тој е мртов, умре.
Точно осум години подоцна, таа посакуваше тој да е тука... да ја држи за рака, да и кажува дека се гордее со својата ќерка, да се насмевнува додека таа матурира. Но тоа беше само еден обичен сон. Цели одум години одкако умре... таа само одвреме навреме ќе ја извлечеше и погледнеше единствената фотографија на својот татко и ќе го преколнеше што ја оставил... да се справува со животот без неговите совети.
Таа вечер го правеше она што единствено и дозволуваше да се чувствува како да е дел од нешто. Лежеше на креветот и лебдеше во воздух. Како и мајка и дедо и пред неа, и уште многу други предци кои го издигале својот дух... Од мала имаше една игра во која легнуваше на кревет... се опушташе и почнуваше да се одвојува од телото. Многу години подоцна дозна дека тоа се нарекува астрална проекција. Како поминуваа годините, нејзината способност да лебди над својот кревет се послабо ја владееше.
Но таа вечер се виде себеси.... како умира во соништата и се сели од една во друга земја. Ги виде сите свои сакани луѓе со кои делела дел од животот. Го виде него... уште помлад и посвеж од она време кога таа го помнеше. На неговото лице немаше загриженост, немаше лузни од времето, немаше огорченост. Имаше само каење и неизмерна љубов. Ја прекори ќерка си за постапките кои биле непромислени и брзоплети. Ја погали по костенливата коса и само и рече... требаше да те научам да возиш оној зелен ден...
Се разбуди. Покрај нејзиното ладно бледо тело... лежеше едно мало врело телце. Нејзиниот Вања, нејзиниот мал ангел, буден и со двете рачиња во нејзината кадрава костенлива коса. Му се насмевна и го бакна. Колку само наликуваше на нејзиниот татко. Знаеше дека е време да почне да се справува со проклетството на љубовта.
Весели цветови
Од прозорецот на работа ми се гледа детска градинка. Секое утро додека си правам нес кафе со ладно млеко.... ги слушам децата како пеат. Неретко им пуштаат детски песнички и ги тераат да скокаат и играат на големата тераса на градинката.
Утрово.... си седнав на тераса.... немаше никој освен јас и дечињата што пеат. И додека така ги гледав ми текна на времето кога јас одев во градинка. Всушност јас таму израснав. Мајка ми ми кажуваше дека прв пат ме пуштиле во градинка уште во јасли.... и сум одела од дете до дете и сите сум ги гушкала сите, ама коа сум видела дека сите ми бегале и ме удираат... сум почнала да станувам злобна.... 
Ете од каде се моите насилнички корени, кои ги користам само во ситуации кога се осеќам загрозена. Е после тоа на 2 години.... од мојата тераса сум викала по другар ми од 7ми.... Степче (ова е мој начин да кажам Стевче) и сум добила асматичен напад.... и ме однеле во болница каде сум била цел месец. Нема потреба да кажувам дека одвај ме спасиле.... а на мајка ми и рекле дека ако пак добијам напад ќе бидам асматичар за секогаш. Но, ете тоа не се случило и сеа сум само насилен неасматичар :)
Кога решиле да ме вратат во градинка сум имала 4 години, но знам дека најтажен дел од денот ми беше кога сите деца си одеа дома. Тогаш застанував крај една стаклена врата и ја чекав мајка ми да дојде да ме земе. Секогаш останував меѓу последните деца кои си одеа дома. Не памтам многу од тој период, но знам дека речиси секогаш беше врнежливо и тмурно.
Кога не одев во градинка ме чуваше прабаба ми.... прекрасна жена... беше неписмена, но најпаметен човек кој сум го сретнала во животот. Мајка ми секогаш кажува дека била космополит и филантроп.
И додека ги гледав децата.... се прашував која е нивната приказна. Дали тие имаат баба како мојата и дали си ги чекаат родителите додека надвор истура како од крбла... дали можеби имаат другарче кое го викаат Степче... или пак одам во болница заради асматични напади? Дали можеби како мене за 20 години ќе седат на некоја тераса и ќе се прашуваат истите работи.
Во глобала се прашувам како животот функционира во секоја нова година која ја живееме... каде ќе бидам јас за уште 20 години.... дали тоа ќе бидат моите деца кои ќе имаат прабаба која е филантроп или ќе имаат мајка која ќе доцни секогаш да ги земе од градинка?
Кога целата шминка ќе ја симнеш од лицето
Луѓето кои се навистина вреди да ги запознаеш во животот обично ги одминуваш или ја сјебуваш работата уште пред да ја извадиш на виделина. Чудно е тоа како животот си игра со луѓето и како патиштата ти се испреплетуваат и едноставно не можеш да го најдеш крајот.
Се ќе беше одлично да не работеше мојата љубопитност, која морам да признаам неколку пати во животот ме тупнала по носот. Но никогаш не ми доаѓа паметот. Дали вреди заради некоја девојка која ја знаеш на две на три... да се впуштиш во авантура која може да те повреди? Е мојата авантура нема баш среќен крај како во сите други приказни. Мојата завршува со тоа што јас морав да си ја отворам душата, да зборувам за работи кои никогаш не зборувам, да бидам бесна и ужасната, да бидам среќна и исполнета, да слушам некого со внимание и да давам внимание, и на самиот крајот да бидам искрена.
На патот до моето инаетење и смислување како да го зезнам тој што ме повредил со тоа што го кажал за мене... престанав да мислам како ме навредил и едноставно почнав да го гледам вистинското лице на човекот кој во друга ситуација не би можела да го запознаам. Дали во купчето лаги кои ги кажав имаше и еден куп вистина и зошто на некој кој ме навредил му доверувам толку работи ако знам дека еден ден сето тоа ќе пукне како балонче од сапуница?
А неговата страна, она што тој ми го кажа и што тој ми го направи во секојдневието не може да се спореди со ни една друга работа која сум ја доживеала во животот. Во еден ден тој можеше да ме изнасмее, да ме расплаче и да ме направи да чувствувам колку животот знае да биде суров и неправеден. Понекогаш толку сакав да му кажам која сум и да му речам дека јас секогаш ќе бидам тука, но...
И сега се прашувам зошто си дозволив толку да се приврзам и на крај да морам да повредам некој што објективно не го заслужил тоа и кој ме пуштил безрезервно да му влезам во животот, а дури не тропнав ни на влезната врата. Додека седев на работа.... и си размислував колку ми е досадно и додека чекав да се уклучи за да ми раскаже како поминал на тестот.... си се смешкав.... обврските ми беа полесни. Или додека одев од банка во банка и ја слушав Somewhere I belong, и пеев по улици како мутава, се ми беше некако поинакво... целиот град, сите луѓе. Колку ебано добри денови ми пружи.
Го напишав тој mail кој толку време ме измачуваше и го пратив. Не сакав да знам што ќе ми одговори, ниту што ќе помисли, бидејќи знаев дека ќе биде бесен. Само го исклучив комјутерот, мобилниот, светлото и останав со моите мисли. Колку ни е лесно нам луѓето да си играме со туѓите чувства, ама се додека не дојде во прашање нашата душа. Се прашував како ќе се осеќав јас мене некој да ми го направеше тоа и не најдов одговор.
Таа- те фрикна маилот?
Тој- ... ме скрши
На овие зборови немав што да вратам. Искрено не сакав да заплачам, но го најдов одговорот на моето прашање... да ми направеше мене некој така и јас ќе бев скршена. Знам дека тој тоа никогаш нема да ми го прости ама... I want you to know who I am... затоа што така е правилно, а твоите тајни се закопани во мене.
Не се шминкам многу, но понекогаш да..... Но маската си е маска, не се трга лесно од лицето... и таа секогаш си стои така скаменета таму. А под кожата сите сме луѓе од крв и месо. Но, кога ќе се симнат маските започнува вистинската забавата.
Ако никогаш не ме сретнеш и ако некогаш немаш шанса да ме запознаеш мене... секогаш ќе можеш да кажеш дека сум лудачата што те прашуваше најчудни прашања. И на крајот од краиштата овој град е голем.... а ние и онака ретко се среќаваме.... па се ќе биде во ред.
Кулинарски способности и мојата фрустрација
Половина килограм свежи равиоли со спанаќ и со сирење, ги варите 14 минути. Бешамел сос.... како по рецептот на баба ви.... ставате кашкавал да се истопи во него, ситно сецкани шкампи кои претходно сте ги сварите и половинки шампињони.... зачини по вкус... се разбира. Сосот кој е врел го прелевате на полураспаднатите равиоли..... и додавате малку парамезан и лажичка павлака и украсувате со нане......
Рецептот нема да ви успее ако на сред подготвување на храната не се јавите кај оние кои ги очекувате на вечера и тие не ви речат дека ќе дојдат за саат време. А вашата ТОПЛА вечера ќе биде готова за максимум 15 минути. Е откако ќе се изнервирате како никој...... и откако ќе почнете да вришите по сите дома..... ќе ги преварите равиолите. Солената врела вода која ја истурате ќе ја замените со солените солзи кои ви течат од мака што ве заебале, а сте сакале се да биде перфектно. Дали го чуствувате и вие тоа..... или само јас сум перфекционист во куќава? Потоа им се јавувате по втор пат и им вриштите на телефон дека ако не се нацртаат за 20 минути, воопшто нема потреба да доаѓаат бидејќи ќе ја истурите храната во WC (water closet) шоља.
Масата е наредена и празна..... горат сини свеќички кои одат во пар со салфетките и чаршавчето. Прибор за јадење подреден по сите стандарди, со кој вечерва никој нема да се послужи, очигледно. Перфектно измиени високи чаши за белото вино кое го држам во фрижидер..... но нема да ми требаат чаши затоа што планирам сама да си го испијам виното од самото шише. Десертот.... со цимет..... ќе остане во фрижидерот... можеби ќе го изедам целиот самата кога ќе се подотрезнам од виново. Тивка музика која ми се сложува со мирисот на air wick кој го употребувам дома..... жално е тоа како изгледа мојата соба во моментов.... жална како мојата нажалена душа.
Единствено нешто што ќе биде убаво вечерва се моите соништа кои не завршуваат никогаш и мојата уште една цртичка преку имињата на луѓето кои сум ги сметала за блиски, а сум сфатила дека не заслужуваат ни грам од моето внимание.
Добра ноќ..... и добар сон.... без пијавици ноќва молам!!!!!
Афион
Тој сфати дека таа не го привлекува повеќе. Тоа беше сосема јасно по неговите постапки. Не можеше повеќе да ја гледа во очи, ниту пак да го слуша нејзиниот глас. Просто го излудуваше.
Од време на време во главата си ги враќаше спомените од оние денови кога тој постојано беше крај неа и се чуствуваше како да го има целиот свет во рацете.
Тој ден тргна кон колата и појде. Сакаше да го посети и да поразговара за сета глупава ситуација која го следи во последно време. Таа му се закануваше дека ќе си го одземе животот ако ја напушти или пак дека ќе го убие него. Беше тотално луда.
Нејзината лудачка коса се повеќе наликуваше на гривна од лав кој бесно рика во зоолошката градина секоја ноќ. Легнуваше крај неа и по цели ноќи се присеќаваше како го поминува времето со него. Го сонуваше секоја ноќ и го бараше неговиот мирис додека ја прегрнуваше неа. Дури и во миговите кога водеа љубов, неговите мисли беа далеку и си замислуваше како се заедно во тој миг, и како нивните тела се допираат едно со друго. Зарем беше лудо што посакува маж, а одбива жена со која беше подготвен да го помине животот.
Утрото беше влажно. Влезе во дворот на последната куќа од патот. Беше тивко и магловито, а низ превезот на дрворедот се назираше топлината на каминот кој гори во дневната соба.
Влезе, но таму немаше никој. Никој не го пречека и тој беше сосема збунет. Што ли ги нема? Зарем се уште спијат? Собата беше спремена како да го очекуваат.
Во темината ја напипа кваката и со едно чкрап веќе се најде од другата страна на вратата. Таму, во темно црвен сатен, лежеше обвиткано неговото тело. Но не беше сам. Уште една фигура се извиткуваше над него. Не можеше да препознае дали тоа е жена или маж. Го напрегаше погледот се повеќе и се приближување се до самиот кревет. Не го забележуваа. Речиси беше се допрел до креветот, но се уште не можеше да види чија е фигурата која полека се извива над телото на нејзиниот брат.
Ликот молскавично се заврте и тој конечно виде за кого се работи. Се виде себеси самиот, гол и целиот испотен како изведува ритуал врз телото на својот господар.
Се стаписа во моментот и се разбуди. Беше мрак.
Крај него лежеше таа. Блудна и бујна. На црвениот сатенски чаршав кој го купија за денот на вљубените. Ја прегрна и се припи до нејзиното голо тело. Мирисаше на афионот кој го јадеа пред да заспијат. Го чувстуваше вообичаениот мирис на цимет на нејзината коса. Ја сакаше најмногу на целиот свет.
Каков чуден сон. Имаше уште три часа за спиење. Во утрото требаше да му помогне на брат и да се пресели во новата куќа.
I don't want the world to see me
And I'd give up forever to touch you
Cause I know that you feel me somehow
You're the closest to heaven that I'll ever been
And I don't want to go home right now.
Многу често во животот се чувствуваме како да е време да си ги тргнеме маските од лицето под кои се криеме. Но само кога ќе помислам дека под мојата платиниумска маска се крие кожа која е ранлива и кревка, веднаш го менувам мислењето.... и ете ме повторно позади мојата сигурна бариера.
Така вчера забавувајќи се и не обрнувајќи внимание на ништо и на никого се запрашав зошто ние луѓето глумиме. Додека со мојот најдобар другар игравме танго на една од моите поомилени песни (Staying power- Berry White) му реков дека ми е доста секогаш да се однесувам како во животот се да ми е супер.
Доста ми е од вештачка насмевка, каква што од мене очекуваат сите, куртуазни муабети, доста ми е од протоколарни разговори.... кои ми станаа секојдневие. Нема повеќе забава, нема повеќе вистинска среќа во мојот живот, изгледа како на сите да ни е подобро да си седиме позади сигурната маска која ни ја облекла општеството.
Сега дури и кога запознав некој навистина посебен и кога знам дека тоа не му се случува на секого (а најмалку не мене), сега кога најмалку очекував и кога не верував дека постојат такви луѓе... секој момент пробувам да си се скријам, од страв дека ќе бидам повредена повторно.
Дали ние луѓето ја губиме довербата во се што е околу нас? Па дури и во најблиските?! Ова ме потсетува на старите руски класици кои длабоко ја анализираат душата на луѓето. Ми се чини дека живееме во волшебен свет на злосторство и казна.
А можеби е само од дождов?! Тоа е само септември.... и само есен...... најубавото време во годината.
And you can't fight the tears that ain't coming
Or the moment of truth in your lies
When everything seems like the movies
Yeah you bleed just to know your alive.
Мажите и жените пред состанок....
Се запознале во сабота навечер во мрачниот дел од дискотеката и си размениле броеви. Во понеделникот тој и се јавил и ја викнал да одат на кафе во вторник во 9 саатот на кеј. Спуштаат слушалка и понатаму приказната се одвива вака....
ТАА
28 саати пред состанокот
- ми се јави, ааааа, леле, ми се јави!!! И се јавува на најдобрата другарка и и раскажува се до најситен детал.... мелат така 4 саати..... дали да оди на фризер, на педикир, маникир, психолог и на барем три пластични операции.
- вришти на телефон од адреналин се додека татко и (кој не може да заспие) не почне да превртува со крвавите очи
- разговара со мајка и до 3 саат сабајле за тоа како татко додека и пеел серената доп прозорот, заврнало и тој целиот бил воден и од тоа добил запаление на белите дробови
- ноќта ја поминува без да заспие ни една минута, хипнотизирано гледа во плакарот и се надевам дека некоја комбинација од облека ќе и се прикаже сама од себе
- утрото на денот Д, оди во град и купува сосема нова облека, бидејќи во текот на ноќта заклучи дека нема што да облече
10 саати пред состанокот
- полудува поради подочњаците (бог да лува, а се храни здраво, макробиотика, органска храна!!!) и проверува дали и фали нешто од шминките... за да може да се камуфлира успешно
- трча со најблиската парфимерија за да купи моливче за очи кое ќе и одговара со ташната, но моливчето е 3 сантиметри подолго од ташната, па не го собира, па зема да го остри при што ги усерува новите пантолони кои до пред неколку секунди беа совршени. Оди по нови пантолони.
- на пат накај дома забележува дека и испукале врвовите на косата, и плаќа двојно на фризерката да ја прими преку ред, па кога е веќе таму прави и по некој нов прамен во косата
- попат купува и нов парфем
5 саати пред состанокот
- не знае каква долна облека да носи. Мозга. Откачено- не. Провокативно- не. Ги претура гаќите и прслуците 3 пати и пак ништо. Прслучето не и одговара со блузата.
- почнува да плаче и со маскарата ги сјебува и овие пантолони, полудена зема некои од плакарот на мајка и
3 саати пред состанокот
- се бања, се депилира, ги шмиргла забите, ги масира непцата. Во кадата има 30 сантиметри слој од различни соли, киселини, лековити билки, изумрени суштества.
- ги чупа веѓите, пуши, ја пали цигарата од погрешната страна, пцује, се дере.... татко и не може да дојде до вц, па моча во кригла
1 саат пред состанокот
- добива менструација и ги сјебува и овие пантолони. Вришти, плаче, шета по дома и ги соблекува панталоните на мајка и. Сите и се тргаат од патот бидејќи сее смрт полоша од сифиличен- трипер радикал на причји грип.
10 минути пред состанокот
- се полева со парфем, под мишки се трие со освежувачот од колата и сфаќа дека ги исфлекала панталоните со мирисот. Ја удира главата од воланот и фаќа автобус.
15 минути по договореното време за состанокот
- стигнува на договорено место, го здогледува и си помислува.... Леле колку е сладок!!!
ТOJ
3 саати пред состанокот
- гледа телевизија и си го чепка носот
- се обидува да се сети што има договорено за вечерта. Насред мисловниот процес, нешто почнува да го чешка по јајцата, сфаќа дека не го дркал веќе два дена, бидејќи во саботата се направи клен така што дури вчера си дојде на себе.
- после дркањето сепак се сети дека има договорено кафе со една од двете девојки кои ги запозна во саботата, на која не и го памти дури ни лицето, а камо ли името, ама во неделата го најде нејзиниот број начкртан на подлактицата
2 саати пред состанокот
- гладен е, оди во кујната додека си го чешка, и гледа на масата чварки, сланина и лук..... размислува 3 секунди дали да си го скрати задоволството, но решава и загризува од лукот
- обилната вечера ја залива со две пива и си подждригнува како нилски коњ, се додека мајка му не побесни и не влета во кујната
- ја моли мајка му за 500 денари, но таа не сака ни да чуе. После и објаснува како има нова риба и дека сака да и купи цвеќе и мало поклонче..... па мајка му вади 650 денари и почнува да раскажува како татко му украл 5 ружи од дворот на комшијата, па сакал да ја бакне, но комшијата почнал да ги брка..... и од тогаш има болно стопало
- не го дочекува крајот на приказната..... излетува набрзина и оди во маалскиот кафич. Нарачува пиво, купува цигари и ја догледува утакмицата.
Пола саат пред состанокот
- доаѓа дома и се соолува со најголемата дилема, дали да се тушира или само да си го замие?
- гледа скратена снимка од лига на шампионите и му текнува дека утре е договорен да игра мал фудбал во балонче и дека ќе се поти како стока...... така што нема смисла да се бања цел
- мрзоволно оди само да си го замие!!!
- додека со десната рака си го држи, со левата ги турнува сите четки за заби во лавабото.... тоа очигледно ја нервира мајка му која улетува во вц и е забезекната од она што го гледа
15 минути пред состанокот
- ги вади носените чорапи од под креветот и ги душка за да утврди кој може уште да се носат. Иако гаќите не можат веќе да послужат, освен на некој форензичар.
- тргнува, ама на врата му се присерува, а тоа секако не смее да се пропушти
- го зграбува Македонски Спорт, се чешка, подпрднува и медитира се до последната страна на весникот
15 минути по договореното време за состанокот
- стигнува на местот договорено за состанок играјќи џебен билијард. Ја здогледува и помислува.... У курац... оваа е таа со помалите цицки!!!
Тhe light in the darkness that never ends!!!
Понекогаш му ги замислувам прстите на рацете, ковчести и издолжени.... ладни и нежни, но бели дланки. Го замислувам како ги затвора очите додека се смее на моите глупости и како само полека ја затегнува долната усна во форма на лак. И конечно моментот кој го очекувам толку време.... трепките.... долги, завиени нагоре..... како му ги сокриваат зениците во кои ги барам моите одговори.
Кога прв пат почнав да раговарам со него.... само знаев дека имаме премногу заеднички работи.... едноставно како да си го гледав ликот во огледало.... а ликот ми одговараше сосема потполно и максимално.... но беше со машки облик. Како таму да се гледав себеси но не можев да си го видам лицето..... а сепак не бев испашена од тоа што не го знам. Кога му го дознав името знаев.... сосема знаев дека нешто има. Денот на моето раѓање е неговиот именден (се сомневам дека и самиот знае) и што е најинтересно точно 6 месеци има од неговиот до мојот роденден.
Колку повеќе откривав за себе, толку поголема сигурност чувствував. Колку повеќе знаев за него, толку повеќе се приклонував кон тој непознат човек. Постојано се прашував зошто не ми станува досадно.... зошто не ми е непријатно да му кажам детали, дури и за мојата сексуалност.
Се што требаше да биде табу сега беше тема на разговор. Се она од што секогаш сум се срамела, она кое не сум го дискутирала дури ни сама со себе, сега беше најотворен разговор. Мојата несигурност стануваше сосема незабележлива, па дури ми се чини и симпатична. Како мало дете, кое си го нашло својот мецена.... и се топли во широките прегратки на своето плишано мече.
Оддеднаш добив пријател кој не го барав или барем мислев дека не го барам. Тој ги чувствува моите мисли и ги разбира моите емоции. Но и јас неговите. И не сакам да го изгубам, ме прави да сум јас..... конечно да сум вистинската јас..... без лаги, без срам.
И некако чудно го поврзувам со зима. Моето омилено годишно време..... кога се е бело и убаво и ладно, па може да се грееш со топло чоколадо. Можеби мојата душа е чиста само во зима.... па можам да бидам јас.... кога ќе ме запознае.
А тој е само тивок но внимателен.... и секогаш има мислење за се. Смирен но доволно бунтовен за да те оддржува во исчекување. Едноставно..... совршен, па дури и со сите лузни на нозете.
На мојот нов и се надевам вечен пријател....
You have to forgive me, you have to forgive me.....
Ако заборавам како се викам еден ден..... нема да има кој да ме потсети.
Нема да има кој да ме прегрне да ми каже дека се ќе биде во ред. Ако се изгубам нема да има кој да ми даде рака и да ми рече оди само право.... ќе си го најдеш патот.
Ако сите еден ден останеме сами затоа што сме лоши луѓе, тогаш кој ќе го вози авионот, кој ќе ни продава мастики, кој ќе не учи физика. Сите ќе бидеме тажни и ќе плачеме дома.... и сите ќе бараме прошка од оние на кои сме им згрешиле.
А човек како човек.... не простува.... останува засекогаш со своите глупави идеи во главата... и никогаш не заборава кој му згрешил. Ти доаѓа и ти ја пие крвта и не заборава да те потсети дека ти си му најголемата грешка во животот.
Никогаш ли нема да си најдеме љубов по наша мера... и затоа ќе менуваме земји.... континенти.... народи и јазици.... ќе си го менуваме срцето и изгледот.
Не сакам да бегам.... сакам да останам во мојот град.... но сакам да ми простиш за тоа што ти го направив.... и да ми дадеш шанса да си простам јас сама на себе за мојата глупост.....
Те молам.... те молам....
You have to figure ... if the world's fattest twins can find love, there's hope for all of us. Somewhere out there is another little freak who will love us, understand us, and kiss our 3 heads and make it all better.
Луцидни односи со луѓето на блогерајот
Во последно време читав многу блогови..... некои ми се допаѓаа, некои не.... но повеќе ми беа интересни и бев задоволна од она што имав да го прочитам.....
Така дојде денот после долго размислување и инкубација на информациите да решам да отворам свој блог.
Се надевам дека и мене некој ќе ме чита и ќе ме коментира.... секако со добри, но и лоши коментари, кои му овозможуваат на човекот да стане подобар во она што го постира.
Како за крај на овој пост.... а почеток на мојот луциден блог.... една од најважните мисли во мојот живот....
No matter who broke your heart, or how long it takes to heal, you'll never get through it without your friends.