Изгорена на сонцето

Лежам на тревата. Гледам втренчено во есенското сонце кое полека навестува крај на денот. Ги затворам очите и само една музика ми трешти во глава. Трешти силно и ме покрева. Трешти музика која ја сакам и лик кој го обожавам.

Полека легнува до мене на тревата. Ја става својата голема рака околу мојата глава. Се завртува и почнува полека да шепоти во моето уво. „Малечка, зарем не ти е ладно?!“ Јас молчам. Нема студ. Го чувствувам неговиот здив. Влажен, топол и со леплива арома на тутун. Полека ја отвора усната и издивнува. Срцето почнува забрзано да ми чука... како секогаш кога е тој во моја близина. Дише полека, мирно со рамномерен такт. Ја чувствувам неговата мека брада на мојот образ. Ги држам очите затворени, како во страв дека ако ги отворам тој ќе престане со она што го прави. „Ти донесов јаболно. Сакаш?! Зелено.“

Јас молчам. Со врвот на јазикот ми го допира увото, како што тоа умее само тој да го прави. Десното уво, полека го гризнува. Ме полудува. Јас размислувам само како ме фаќа одзади и ме зема полека и со еден потег. Го замислував тоа, сето ова време кое го поминуваме заедно. Како ги фаќа моите потколеници и само со дел од силата која ја има ме поткрева додека продира во мене. Ужасно долго го чекав овој момент. Го замислував, го втрев и превртував, го конструирав, се задоволував на овој момент.

Почнува да шепоти на моето уво. Тој е само до мене. Сиот силен и голем, поминува со дланката по мојот врат и потоа ја става раката на мојот стомак. „Знаеш дека ќе те пазам.“ Само кимнувам со главата, ниту глас не можам да испуштам. Почнува животински да ми го гризе вратот и да остава влажни траги на него. Се поткрева и доаѓа над мене. Со затворени очи само претпоставувам како ме гледа, каде се спрема да нападне, како сака да ме земе. Ми ги допира усните со прстите кои мирисаат на трева. Потоа ја спушта својата уста на мојата и полека, како првиот пат, почнува да ме бакнува. Ја чувствувам неговата тежина и телото почнува да ми вибрира.

Силно ми го опфаќа вратот со раката, како кога би сакал да ме задави и почнува да ми говори тивко. „Отвори ги очите. Сакам да те гледам додека те имам.“ Ги држам силно затворени. Не се покорувам на неговите наредби. Ми ги наоѓа зглобовите на рацете, ги поставува над мојата глава и ги држи беспрекорно силно. „Не сакаш да ги отвориш очите?“

Налутен. Ме завртува со еден потег. Лежам на стомакот, а тој полека ја вовлекува својата рака доле. Ги бара мојот почеток. Под здолништето, ме поткренува. Го слушам како забревтано очекува да ме земе. Ја зграбувам земјата... како потпора. Ја потрева маичката и со јазикот поминува по мојот 'рбет. Со дланките на моите гради. „Не сакаше да ги отвориш очите, сега нема ни да ме гледаш додека ти го правам ова!“

Пробива во почетокот. Болка која ми го тресе телото. И животински крици. Си ја подгризувам устата за да не вриштам. Ме зема без срам. Ме поседува без да ме има. Повторно и повторно и повторно. Ненаситно ме има. Крик и топлина во мене. Телото ми се грчи во последен крик. Потоа се опушта на тревата.

Ги отворам очите. Сонцето го пецка моето лице. Тој од мојата десна страна. Сеуште шепоти во моето уво. „Сонце каде одлета со мислите. Само лежиш до мене и воздивнуваш. Не ми одговори, сакаш јаболко?“