Моето име е Луција Заменек. Ова е продолжение на мојата... што и да е ова. Денес имав толку многу идеи за тоа што се треба и што се заслужува да биде тука запишано, и оддеднаш ги заборавив. Еднаш во животот кога прашав еден човек какво име би ми дал, тој ми одговори дека би ме нарекол Марија, и не ми образложи зошто. Едноставно не знаеше зошто би ме нарекол така.
Имињата се толку релативни. Именка која ја носиме во животот и речиси никогаш не се нашите вистински имиња. Всушност денес размислував на оваа тема. Мислам дека луѓето немаат имиња и сосема е погрешно да трагаат по името. Тие имаат ЈАС, а секое ЈАС само по себе се разликува од другото ЈАС.
Луција живее во држава која се наоѓа на еден остров, од самото раѓање. Уште во времето пред да го достигнам пубертетот знаев дека се разликувам од другите деца. Некако тоа ми пречеше. Но изгледа дека не ми пречеше доволно за да го сменам ни во годините кои доаѓаа. Едноставно јас и онака бев поинаква од своите врсници. Не помнам дека некогаш некој пред мене зборувал за разводот на моите родители, но тоа јас сосема добро го гледав во погледите на сите кои ме опкружуваа. И како да читав во нив, нејзините родители се разведени. Но, изгледа дека тоа не беше доволно за едно девојче, па така на самиот премин кон повисоките одделенија, не бев веќе девојчето со разведени родители туку и девојчето чиј татко умре од мозочен удар.
Сега погледнете во моите очи. Не ве мамам... моите раце се празни, немам што да сокријам, но внимавајте искусниот илузионист секогаш ќе ви украде дел од моментот во кој сте сосема уверени дека не може да ве измами. Еве ги испружувам рацете пред вас, за да ги видите моите траги од детството.
Балбоа Јаков, беше човекот што ја отвори Пандорината кутија. Го запознав во годината на преминот во новиот милениум. Не ми дозволувате да ви раскажам. Почнувате да ги превртувате очите. Оддолговлекувам. Тоа е мојата најголема вештина. Секогаш кога стануваше збор за мојот татко јас го правев тоа. Никогаш не негирав, не бев децидна, не раскажував, не објаснував, едноставно само оддолговлекував. И конечно луѓето или сами ќе го сфатеа она што не сакам да го кажам или ќе беа премногу исплашени да прашаат што се случило.
Еве ни вие немате храброст да прашате! Па, секако нема ни што да прашувате и самата ви кажав дека човекот умре. Доволно е!
Моето оддолговлекување функционираше беспрекорно добро се додека не се појави Балбоа Јаков. Единствениот човек кој брцна во мојата рана со гола рака. Без да каже ништо друго. Само едноставно праша за него. И тогаш се случи нешто со мене. Луција Заменек се заљуби, можеби засекогаш.
Важна фигура во мојот живот беше Двојната Подунавац. Карактерот на младиот човек се гради додека е млад. Но, мојот карактер никогаш не беше млад. Јас одсекогаш бев ова што сум. Двојната Подунавац се всушност две личности, кои јас ги сплотувам во една. Зошто? Затоа што датираат од ист период на мојот живот, а како суштински спротивности влијаеја на мојата детска душа (ако душата воопшто може да се нарече детска). Како меѓу два огна во тој период, Луција од една страна беше во цврстата рака на Биологичарката, а од друга страна во мајчинската прегратка на Јазичарката. Сепак, мислам дека и двете имаа подеднаква улога во калење на моето стебло.
Потоа Луција залута на факултетот по Биологија, каде помалку или повеќе не се најде, или пак се самоубедуваше дека тоа не е нејзина желба, и дека дикретно и е наметната од мајка и. Веројатно и тогаш почнав навистина да трагам по себе. Чудно, толку години поминаа, а јас сеуште не сум се пронашла.
Можеби се кријам во некое темно катче, тука зад вас.
Луција во Куба
Моето име и Јас
Моето име е Луција Заменек. Но јас не се викам така. Всушност не знам како се викам. Тоа се уште не сум го дознала.
Мојот живот започна во моментот кога ме извлекоа од крвавата и лигава мајчина утроба во шест часот попладне на првиот есенски ден во годината за која ќе пишува Орвел. Не сите луѓе ја сакаат есента, но јас ја обожувам, само не го сакам ладниот дождот кој ми ги пецка образите.
Во втората година од животот прв пат малата Луција се соочи со тродимензионалната реалност на свет во која одлучила да пристигне. И денеска се прашувам дали моето тело нема последици од тие години живот под притисокот на нуклеарната катастрофа.
Моето прво сеќавање, за кое не можам со сигурност да тврдам од кога датира, се метални скали потрпени на ѕид во темен ходник и звуци на луѓе кои се караат. Можеби е тоа само некоја креација на мојот мозок како последица на подоцнежните реконструкции на настаните во зборовите на мојата мајка. Најчесто би рекла сега, искривена перцепција.
Мојата мајка беше жена која не зборува многу. Иако добар човек, често се прашував дали тоа што еднаш ќе го каже нема да го измени во следната прилика, а особено ако е лута. Така најчесто во текот на животот дознавав за ситуации со кои не е едноставни да се носи еден млад човек.
Во еден од тие моменти, на новогодишната ноќ, дознав дека мојот татко воопшто не сакал да се родам. И ден денес се запрашувам дали Луција е само една обична грешка, за која некој друг решил дека мора да се случи? И сега го отплаќа долгот.
Како што реков моето име е Луција Заменек, но јас не избрав така да ме нарекуваат. Можеби кога би го знаела моето вистинско име, името на моето ЈАС, би можела да ви се претставам прописно. Во овој момент ви дозволувам да ме нарекувате како ќе посакате. Ниту тоа ќе е нешто ново.
Една од најинтересните особини кои ги имам, е способноста да сонувам. Отсекогаш знаев дека моите соништа се поинакви од оние на другите луѓе. Кога веќе бев доволно возрасна да можам да читам и да се служам со основните принципи на самоанализата, почнав да се интересирам за оваа способност. Луѓето сонуваат црно- бели сни, а за разлика од нив моите се секогаш обоени и секогаш со реална димензија. Често сонувам луѓе кои никогаш не сум ги сретнала во животот и многу лесно постигнувам блискост со нив, што дури понекогаш и ми недостасуваат кога ќе се разбудам. Сепак, во реалниот живот, блискоста која ја стекнувам со луѓето не е толку беспрекорна.
Не сонувам секоја ноќ, но затоа редовно сонувам кога сум осамена. А тоа е навистина често. Имаше период кога не сонував многу или пак кога сонував, соништата беа конкретно врзани за мене или Балбоа Jаков.
Балбоа Јаков. Тоа е сосема друго поглавје за животот на Луција Заменек. Не знам дали е време да се говори за неговиот престој во мојот век. Можеби подоцна. Плаво момче, родено во шест часот изутрина, во средниот ден од неделата, во годината за која пишува Eric Arthur Blair напишана во 1948. Јаков Балбоа е роден на ден на кој не заминал ниту еден познат жител на една од деветте платени во Сончевиот систем. Неговото доаѓање симболизира живот, а за мене симболизира раѓање. Неговото име, Балбоа, е синоним за танц за кој се вели дека е „танц за танцувачите“, а не „танц за публиката“.
Од гледна точка на животот на Луција, јас, ова е токму доволна дефиниција за човекот кој се нарекува Балбоа Јаков.
Заменек Луција потекнува од ладните предели. Таа го сака снегот и мракот. Ја интересираат живите суштества, но повеќе сака да биде единственото живо суштество за кое ќе се интересираат оние околу неа. Понекогаш помислувам дека тоа е навистина себично.
Првото сеќавање за пријателство кое го имам, е летна ноќ, на топол асфалт, во улицата каде липите цветаат најбујно. Јас и мојата другарка седиме на тротоарот и разговараме за уличните светилки, за момчето кое се доселило во зградата, за бабата од првиот спрат на зградата отспротива.
Сите четворица живеевме во истата улица во еден дел од животот, повеќе или помалку свесни за тоа. Улица која нема има... улица каде само броевите на сивите згради се важни. А бројот на зградата го предодредува она кое го добиваш. Денеска во овие сиви згради живее само Луција. Но, и таа сака да замине, во некој поладни, посиви, побезимени предели.
Не е ова крај, шегата продолжува и го бара папокот на светот.
Доцна е. На Луција едноставно и се спие.
Парчиња душа
Не те познавам долго, ама од тоа што го видов можам да речам дека си во хаос. А очигледно овој период беше време кое ниту една жена не би го посакала.
Сакам само едно да знаеш. Тој човек без разлика дали те сака или не... знам дека многу греши и многу изгуби. Те изгуби мила тебе, а ти си сонце кое треба да се одгледува, да расте и да грее. Затоа, собери ги тоа парчињата од душата распрснати по собата, и гордо носи ги во раце, за да си докажеш себе дека денес си појака.
Ти си девојка која не заслужува маж кој ќе и биде дрога, туку маж кој ќе ти биде потпора и ќе ти ја визуелизира иднината која ќе ја живеете.
Ќе помине сево ова... иако е на почеток... ќе видиш брзо ќе му дојде крајот.
Биди јака, како што знам дека можеш да бидеш!!!
Луција Заменек е тука за тебе, секогаш.