Среќа vs. Shit

Денеска сакам да зборувам за среќата и што е таа во мојот живот. Таа почнува во мигот кога те добив тебе, завршува во мигот кога сфатив дека правам се за да те изгубам.

Среќата е твојата насмевка која ја гледав на твоето широко лице со остри црти. Среќата е во моментот кога те држам рака, гледам прекрасен германски филм и тивко плачам за да не ме чуе французинката која седи до мене во киното. Среќата е во мигот кога ми го подаваш ланчето направено од мали парчиња морски корали.

Мирисот на твојата коса е среќа. Внимателноста со која ја подготвуваш закуската за мојот роденден. Шеќерот во прав по твоето лице додека ја јадеш крофната и постојано дофрлуваш дека не е доволно полна со крем. Среќа е мигот кога ме покриваш со синото ќебе додека целото тело ми се тресе во транс, ме притискаш кон себе и едноставно не ме пушташ. Среќа е детскиот сјајот во твоите очи кога од чантата го вадам твоето омилено чоколадо. Го јадеш со сласт, како мало дете кое ја добило најпосакуваната играчка на светот. Среќа е кога ја читаш картичката која сум ти ја подарила за роденден пред две години.

Среќата е кога твоите зелени очи заспиваат во умор, а јас ти ги бакнувам капаците. Па дури и утринскиот ритуал на станување од кревет и облекување за две секунди е среќа. Кога ми ја подаваш чашата полна со јогурт. Среќа се есенските денови во кои те гледам меѓу костените, а ти раскажуваш морбидни приказни за човекот кој останал без око. Твојата широка душа е мојата среќа.

Единствената моја несреќа е моето бедно и безвредно постоење. Мојата несреќа е животот во кој треба да се сеќавам на сите овие мигови. И да знам дека оваа личност, која сум решила да бидам во овој живот, не заслужува да биде сакана. Среќата ќе биде потполна ако јас знам како да и се радувам. А јас ја напуштам, затоа што не знам како да ја прифатам. Затоа што сум shit. Жалам и вечно ќе остане така, мој најмил.