I need your loving like the sunshine...

05.11.2010 Беше тоа една обична зима. Во којa заспав додека чекав да дојдеш. Донесе вино, бело и ладно, баш онакво какво што сакам. На истото она место каде секогаш се сретнуваме, додека надвор ладната вечер го завиваше целиот град. Беше темно во собата... се слушаше само твоето дишење и часовникот во другата просторија. Ме допираш под косата, на вратот.... ме бакнуваш со твоите топли усни. Ми рече дека ова трае предолго и дека можеме да се обидеме да бидеме сериозни.

12.02.2011 Нашата прва караница. Бесна и со црвени очи од кои ми излегува целата лутина, се караме, врискаме и ти го кажуваш тоа ебано те сакам. Кажа се!

27.12.2012 Веќе подолго време сме ладни. Јас со моите проблеми, ти со твоите. Знаеме дека освен тоа што се случува во кревет, другото одвај и да функционира. Секоја караница завршува со неверојатен секс, многу солзи... и извинувања... и тишина. Мачна тишина која се повеќе ни го исполнува животот.

16.02.2013 Таа вечер ме пречека со цвеќе кое одвај те натерав да го купиш. Цвеќето ме потсетува на смрт, ми рече еднаш. Дали тоа беше знак на нечива смрт онаа вечер додека ме чекаше цупкајќи во место, обидувајќи се да се стоплиш?

Се качивме по скалите на највисокиот кат на зградата. 6 ката кои ми изгледаа како вечно да ги качуваме. Во левата рака ги држев црвените рози, десната ја стискав во тупаница поради напнатоста која ја чувствував. Молчевме. Само скалите потпевнуваа под нашите чекори. Закрцка вратата од најгорниот кат.... ме внесе во затоплена, темна просторија која беше целата во стакло. Надвор се гледаше делот од стариот град кој спиеше под снегот. Отвори бело вино.... топло, одвратно.... и го стави во две чаши. Се приближи и почна да ме соблекуваш. Предиграта не траеше ни две минути, оддеднаш почна насилнички да пробиваш во мене и ми ги бараше усните да ме бакнеш. Се што добиваше е само тишина и цврсто стегнати усни кои се обраќаат на некој друг начин- тебе непознат. Заврши како и обично, само ти, и запали џоинт. Додека се облекував го гледав мојот одраз во стакленикот пред мене. Мојата бела кожа беше речиси модра од студ, но јас не чувствував дека ми е ладно. Можеби само ми се причинуваше.

Се доближив до стаклената врата. Не, мојата уста навистина беше модра.... како модра слива. На вратот имав црвени трагови од твоите заби, кои пред малку силно ги зариваше во мојата кожа. Телото ми го поминаа морници. Ми се гади од сево ова, си помислив. Се завртев кон тебе и само промрморев дека ќе си одам. Ме погледна и во твојот поглед видов загриженост... еј, што ти е? Зошто си модра... по вратот, лицето, усните? Не се чувствуваш добро?

Се беше совршено. Белите куќи на стариот град, моето бело лице, твојата снежно бела кошула, перфектно закопчана до шинелот. Те оттурнав со мојата бледа рака и тргнав кон полупразното шише со вино. Додека поминував покрај масичето на кое стојат клучевите од твојата кола го видов ланчето на кое висеше каменче аметист. Проклетиот аметист кој ми го уништи животот. Излив во чашата неколку голтки од виното и се припив до твоето тело покрај прозорецот. Полека почнав да ги влечам ладните прсти по твојот врат, гркланот и градите се до папокот и местото каде започнува целата игра, препоните. Раскопчаната кошула падна на подот, а ти се уште гледаше во далечината додека ти го бакнував грбот.

Со левата рака го излив виното во мојата уста и во истиот момент ја пуштив чашата да се скрши на подот. Ти не се ни заврте. Тоа беше крај на долгата снежна зима. Ќе ми недостигаш, прошепотив на твоето уво и со десната рака и цела сила те турнав низ стаклото. Ладниот ветер ми плесна в лице. Се слушна твоето тапо слетување на земјата. Ги грабнав розите и ги фрлив низ искршеното стакло. Парчиња стакло се уште паѓаа во снегот.

Го грабнав аметистот... и чевлите и тргнав по скалите. До приземјето мојата шминка веќе беше уништена од солзите кои обилно се слеваа по моето лице. Зарем можеше ова да ми го стори, да си го одмезе животот, пред моите очи? Во снегот лежеше тој. На неговите гради црвените ружи, симбол на смртта. Комшиите ми притчаа да ме утешат. Ги слушав како шушкаат дека бил нестабилен психички, се прашуваа зошто го сторил тоа кога во животот се му одело од рака, зошто пред девојката која му значела се во животот, зошто ли се самоубил?

17.02.2013 Го одведоа телото. Тргнав кон празната снежна улица. Беше 3 по полноќ. Влегов тивко дома. Врелата вода ми се слеваше низ телото, крварев, можеби од грубиот секс од кој ми се гадеше веќе подолго време. Аметистот стоеше во чантата се додека не излегов од бањата. Никогаш немаше да се случи ова да не решеше да се заљубиш во неа. Ги облеков најубавите чевли, оние црвените кои ти ги обожаваше. Ги налакирав ноктите. Го извлеков каменот и го ставив на плочките кои заедно ги редевме пред една година. Аметистот се распрсна под притисокот на мојата тежина. Капки крв на сите страни. Крај.

Одам да спијам... вечно. Некаде прочитав дека ако надолжно ги пресечеш вените, никој не може да те спаси. Вредеше да се проба.