I don't want the world to see me

And I'd give up forever to touch you
Cause I know that you feel me somehow
You're the closest to heaven that I'll ever been
And I don't want to go home right now.

Многу често во животот се чувствуваме како да е време да си ги тргнеме маските од лицето под кои се криеме. Но само кога ќе помислам дека под мојата платиниумска маска се крие кожа која е ранлива и кревка, веднаш го менувам мислењето.... и ете ме повторно позади мојата сигурна бариера.

Така вчера забавувајќи се и не обрнувајќи внимание на ништо и на никого се запрашав зошто ние луѓето глумиме. Додека со мојот најдобар другар игравме танго на една од моите поомилени песни (Staying power- Berry White) му реков дека ми е доста секогаш да се однесувам како во животот се да ми е супер.

Доста ми е од вештачка насмевка, каква што од мене очекуваат сите, куртуазни муабети, доста ми е од протоколарни разговори.... кои ми станаа секојдневие. Нема повеќе забава, нема повеќе вистинска среќа во мојот живот, изгледа како на сите да ни е подобро да си седиме позади сигурната маска која ни ја облекла општеството.

Сега дури и кога запознав некој навистина посебен и кога знам дека тоа не му се случува на секого (а најмалку не мене), сега кога најмалку очекував и кога не верував дека постојат такви луѓе... секој момент пробувам да си се скријам, од страв дека ќе бидам повредена повторно.

Дали ние луѓето ја губиме довербата во се што е околу нас? Па дури и во најблиските?! Ова ме потсетува на старите руски класици кои длабоко ја анализираат душата на луѓето. Ми се чини дека живееме во волшебен свет на злосторство и казна.

А можеби е само од дождов?! Тоа е само септември.... и само есен...... најубавото време во годината.

And you can't fight the tears that ain't coming
Or the moment of truth in your lies
When everything seems like the movies
Yeah you bleed just to know your alive.