Најубави желби

Таа влезе во ходникот. Не слушаше ништо освен едно тивок глас кој нешто како во далечината да зборува. Го познаваше многу добро тој глас. Но, гласот како да липаше, како да цимолеше во придушената топлина на денот. Таа го држеше цврсто чоколадото во раце и не се ни осмелуваше да праша што се случува.

Одеа покрај дрвата и покрај оние познати високи зелени згради, пат по кој поминувале безброј пати до сега.. Гласот кој пред неколку часа цимолеше, беше невообичаено тивок во топлата приквечерина. Одеднаш се откорна еден тон кој ќе остане да одѕвонува уште многу години подоцна во нејзините уши. Гласот рече.... тој е мртов, умре.

Точно осум години подоцна, таа посакуваше тој да е тука... да ја држи за рака, да и кажува дека се гордее со својата ќерка, да се насмевнува додека таа матурира. Но тоа беше само еден обичен сон. Цели одум години одкако умре... таа само одвреме навреме ќе ја извлечеше и погледнеше единствената фотографија на својот татко и ќе го преколнеше што ја оставил... да се справува со животот без неговите совети.

Таа вечер го правеше она што единствено и дозволуваше да се чувствува како да е дел од нешто. Лежеше на креветот и лебдеше во воздух. Како и мајка и дедо и пред неа, и уште многу други предци кои го издигале својот дух... Од мала имаше една игра во која легнуваше на кревет... се опушташе и почнуваше да се одвојува од телото. Многу години подоцна дозна дека тоа се нарекува астрална проекција. Како поминуваа годините, нејзината способност да лебди над својот кревет се послабо ја владееше.

Но таа вечер се виде себеси.... како умира во соништата и се сели од една во друга земја. Ги виде сите свои сакани луѓе со кои делела дел од животот. Го виде него... уште помлад и посвеж од она време кога таа го помнеше. На неговото лице немаше загриженост, немаше лузни од времето, немаше огорченост. Имаше само каење и неизмерна љубов. Ја прекори ќерка си за постапките кои биле непромислени и брзоплети. Ја погали по костенливата коса и само и рече... требаше да те научам да возиш оној зелен ден...

Се разбуди. Покрај нејзиното ладно бледо тело... лежеше едно мало врело телце. Нејзиниот Вања, нејзиниот мал ангел, буден и со двете рачиња во нејзината кадрава костенлива коса. Му се насмевна и го бакна. Колку само наликуваше на нејзиниот татко. Знаеше дека е време да почне да се справува со проклетството на љубовта.