Кога целата шминка ќе ја симнеш од лицето

Луѓето кои се навистина вреди да ги запознаеш во животот обично ги одминуваш или ја сјебуваш работата уште пред да ја извадиш на виделина. Чудно е тоа како животот си игра со луѓето и како патиштата ти се испреплетуваат и едноставно не можеш да го најдеш крајот.

Се ќе беше одлично да не работеше мојата љубопитност, која морам да признаам неколку пати во животот ме тупнала по носот. Но никогаш не ми доаѓа паметот. Дали вреди заради некоја девојка која ја знаеш на две на три... да се впуштиш во авантура која може да те повреди? Е мојата авантура нема баш среќен крај како во сите други приказни. Мојата завршува со тоа што јас морав да си ја отворам душата, да зборувам за работи кои никогаш не зборувам, да бидам бесна и ужасната, да бидам среќна и исполнета, да слушам некого со внимание и да давам внимание, и на самиот крајот да бидам искрена.

На патот до моето инаетење и смислување како да го зезнам тој што ме повредил со тоа што го кажал за мене... престанав да мислам како ме навредил и едноставно почнав да го гледам вистинското лице на човекот кој во друга ситуација не би можела да го запознаам. Дали во купчето лаги кои ги кажав имаше и еден куп вистина и зошто на некој кој ме навредил му доверувам толку работи ако знам дека еден ден сето тоа ќе пукне како балонче од сапуница?

А неговата страна, она што тој ми го кажа и што тој ми го направи во секојдневието не може да се спореди со ни една друга работа која сум ја доживеала во животот. Во еден ден тој можеше да ме изнасмее, да ме расплаче и да ме направи да чувствувам колку животот знае да биде суров и неправеден. Понекогаш толку сакав да му кажам која сум и да му речам дека јас секогаш ќе бидам тука, но...

И сега се прашувам зошто си дозволив толку да се приврзам и на крај да морам да повредам некој што објективно не го заслужил тоа и кој ме пуштил безрезервно да му влезам во животот, а дури не тропнав ни на влезната врата. Додека седев на работа.... и си размислував колку ми е досадно и додека чекав да се уклучи за да ми раскаже како поминал на тестот.... си се смешкав.... обврските ми беа полесни. Или додека одев од банка во банка и ја слушав Somewhere I belong, и пеев по улици како мутава, се ми беше некако поинакво... целиот град, сите луѓе. Колку ебано добри денови ми пружи.

Го напишав тој mail кој толку време ме измачуваше и го пратив. Не сакав да знам што ќе ми одговори, ниту што ќе помисли, бидејќи знаев дека ќе биде бесен. Само го исклучив комјутерот, мобилниот, светлото и останав со моите мисли. Колку ни е лесно нам луѓето да си играме со туѓите чувства, ама се додека не дојде во прашање нашата душа. Се прашував како ќе се осеќав јас мене некој да ми го направеше тоа и не најдов одговор.

Таа- те фрикна маилот?
Тој- ... ме скрши

На овие зборови немав што да вратам. Искрено не сакав да заплачам, но го најдов одговорот на моето прашање... да ми направеше мене некој така и јас ќе бев скршена. Знам дека тој тоа никогаш нема да ми го прости ама... I want you to know who I am... затоа што така е правилно, а твоите тајни се закопани во мене.

Не се шминкам многу, но понекогаш да..... Но маската си е маска, не се трга лесно од лицето... и таа секогаш си стои така скаменета таму. А под кожата сите сме луѓе од крв и месо. Но, кога ќе се симнат маските започнува вистинската забавата.

Ако никогаш не ме сретнеш и ако некогаш немаш шанса да ме запознаеш мене... секогаш ќе можеш да кажеш дека сум лудачата што те прашуваше најчудни прашања. И на крајот од краиштата овој град е голем.... а ние и онака ретко се среќаваме.... па се ќе биде во ред.