Богочовекот

Седи на соседната масата и гледа длабоко во моите очи. Неговите остри црни црти на лицето треперат го гргорот на ресторанот во кој седиме. Го пијам кафето кое по некоја логика треба да ми е прво, утринско. Но сега е време за ручек, барем така е тука на Балканот. Дождот кој се слева по огромните стаклени прозори на ова место ме потсетува на некој тмурен ден кој треба да биде исто толку депресивен колку што е влажен. Си ги греам премрзнатите раце со шољата за кафе.

Додека му објаснува нешто на човекот кој ми е завртен со грбот, постојано ме погледнува и ми изгледа како премолчено да ме прашува што правам само во ова време во еден ваков преполн ден. Неговото бело лице ме потсетува на нешто невино, но црната перфектно потстрижена коса ми остава впечаток на човек кој сака да има контрола над својот живот. Под црното палто, беспрекорно бела кошула без вратоврска, која завршува во црните пантолони. Црни, проникливи очи кои влеваат доверба. И полни, широки усни во подножјето на остриот кукаст нос. Богочовек. Тоа е вистинскиот збор со кој би го опишала овој човек кој седи на соседната маса и ги држи правилно дланките на масата. Го јаде својот десерт и сите околу него го чувствуваат уживањето кое му го стресува телото во тој миг. Си го допивам кафето. Гледам низ влажниот прозорец и го чувствувам ледениот ветер кој не допира до мене, но го имам во душата.

Поминува со своите прсти по кожата на мојот грб и крстот. Го чувстувам како ме допира со секој дел од телото, со целата своја тежина. Ми шепоти колку му се допаѓа мирисот на цимет по целата кожа. Чувствувам како Богочовекот полека навлегува во мојата утроба додека со раката ми ги покрива очите. Музиката која веќе неколку недели ми одзвонува во ушите, од оној ден кога прв пат го видов на соседната маса, повторно ми е во умот. Расте сосема јасно, до моментот кога заборавам дека се друго постои околу нас. Само ладните бели прсти, црните очи кои ми копаат по душата, острата кратка брада која ме боцка по целото лице. Се спојува во мене, до оној момент кога во мојата утроба ја чувствувам целата топлина која останува на ова небесно место.

Силно ми ја стиска раката додека се обидувам да ја убедам дека треба да го пречекори прагот на црквата и во истиот момент да напише невидлив крст преку своето тело.
Па, мамо види, другите деца не го прават тоа и пак ги пуштаат да влезат внатре, ми вели и ми изнудува уште една насмевска на начинот на кој само мојата ќерка го може тоа. Нејзините златести кадрички кои и преминуваат во плетенки на вратот ми се плеткаат низ прстите и си помислувам дека ова е убав ден за крштевка. Го носи бело- синото морнарско фустанче кое сама го одбра за шестиот роденден.

Се искачуваме во камбанаријата, таму ќе се оддржи церемонијата. Додека рипка по скалите, од зад грбот го слушам гласот на мојата другарка од детството која ќе ја крштева мојата ќерка. Свештеникот влезе во малата но силно осветлена, стаклена просторија. После толку години повторно ги видов тие црни очи и истите трепки кои со години ме прогонуваа во соништата. Црна мантија закопчана до вратот по сите правила, лице перфектно мазно и израз кој оддава впечаток на човек кој сака да го држи животот под контрола.

Пред очите ми играа две фигури, додека ми се враќаа сликите како тој длабоко ги зарива своите заби во мојот врат. Ќе ја испијам сета твоја циметова крв, а тогаш кога цела ќе бидеш дел од мене и твојата душа ќе стане моја, овие зборови станаа мојата реалност која ме прогонува во годините кои ги живеев од неговото мистериозно заминување. Се што ми даде тој човек беа најубавите 23 дена во мојот живот.

Таа ме врати во реалноста кога почна да ме прашува дали ќе ја бањаат во таа мала кадичка, дали ќе ја прашуваат чудни прашања. Тој се заврте и се стаписа, но веќе беше доцна, церемонијата започна. Богочовекот се приближи кон нас.... Вие сте мајката? Мојата глава се затресе кон вратот. А таткото?.... Татко ми е на небото, се огласи мојата мала ќеркичка. Тој ја фати за рака и и рече... така те учи мајка ти а? Мојата најголема и најтемна тајна се најде притисната до самиот ѕид на малата соба.

Шољата со топлото кафе ми се лизна од рацете и се истури по целата маса и на моите нозе, а јас срипив во истиот миг. Човекот од соседната маса притрча да ми помогне додека по прозорите се уште се слеваше дождот. Неговото бело лице ме потсетува на нешто невино, но црната перфектно потстрижена коса ми остава впечаток на човек кој сака да има контрола над својот живот. Богочовекот се насмевна. Мора да беа тоа некои убави мисли судејќи по вашата искрена насмевка додека ве гледав од онаму, рече тој, можеби би сакале некој ден да ми раскажете повеќе. Требаше да кажам некој збор, барем да изустам нешто. Богочовекот го очекуваше тоа од мене.

Го отворив чадорот по кој поројно почна да се слева дождот. Одев по празната улица сеуште молчејќи.