Изгубената моќ на уметноста

Кога ми раскажуваше Луција за својот живот не можев да не забележам дека тоа го прави со тага. Често вели дека е несреќна и дека посакува да живее некој друг живот.
Никогаш не зборува за тоа што ја прави среќна.

Ја сакам уметноста. Театарот, литературата па и филмот. Помнам кога бев мала, можеби во истиот оној период на големи потреси во мојот живот, почнав да сликам. Се уште се сеќавам на тој мирис од уметничкото атеље во кое маестро Лука ги учеше младите талентирани уметници да се изразат. Талентирани... но дали јас бев меѓу нив? Никогаш нема да дознаам, но знам дека чувството кое го имав воопшто не беше пријатно. Ми се чини дека Лука ме доживуваше како едно разгалено девојчиште кое сака да каже дека слика и дека ме толерираше само поради добрите пријателски врски со мојата мајка. Секогаш се чувствував како отпадник во тие 50 квадратни метри во кој беа наредени 15тина штафелаи, водени бои, суви пастели и насмеани луѓе кои навистина ги биваше за оваа работа.

И сега над мојот кревет висат две слики во златни рамки кои беа дел од изложбата на младите уметници. Едната е пејсаж на кој Лука интервенираше до бескрај, а другата е апстрактна слика на која топчиња со човечки особини паѓаат на Земјата, сонцето е во вид на око и има едно зелено дрво на средина. Сега се сеќавам дека тоа воопшто не беше моја идеја. Кога ги подготвуваме сликите за изложба, мајка ми „суптилно“ сугерираше дека треба да нацртам вакво нешто, дури и со скица.
Оваа слика е дел од мојата приказна со мајка ми. Таа јасно го отсликува мојот однос со оваа жена, која секогаш суптилно ги наметнува своите идеи и ги подметнува во мојот живот, а јас истите ги прифаќам како да се мои.
Маестрото Лука пред неколку години го напушти овој град, а јас мојата „надареност“ за сликање оддамна не ја користам, освен во исклучителни случаи.

Таков беше на пример периодот кога го запознав Балбоа Јаков. Тој на чуден начин ги инспирираше моите раце кои ненаситно цртаа или правеа нешто. Можеби тоа беше љубовта која мојата душа ја поттикна да создава ситници кои мислев дека ќе го радуваат Балбоа. Веќе долго време ни оваа љубов не ме инспирира. Можеби затоа што имам чувство дека моите подароци, моите слики, моите зборови и моето срце не се доволни за тој човек. Иако знам дека сите мали работи кои сум му ги подарила ги чува, знам дека тие стојат во некоја темна фиока, далеку од сечии очи. Знам дека никој не ги погледнал, ниту пак знае дека сум ги направила со овие мои раце. Понекогаш до доцна во ноќта останував будна, размислував што би можела да му направам за да биде среќен, изненаден. Се прашував на кој начин да му покажам дека ја давам душата во дел од тие предмети.

Чудно, но сега веќе не ме поттикнува.
Сега сфаќам дека можеби не сум многу талентирана, но секако имам чувство за естетика. Но сфаќам дека на крајот секогаш се откажувам. Од пијаното, сликањето, факултетот, човекот кој го сакам, животот кој го сметам за безначаен. Едноставно се откажувам.

Луција престанува со раскажувањето. Погледнува низ прозорот во сонцето кое полека се спушта и вели доста е за денеска. Молчи. Ужива во својата колеблива личност. Којзнае за што размислува. Можеби ќе ми раскаже следниот пат. Молчи и ми ги покажува дланките. Празни се. Таа нема што да скрие.