Имав љубов, убава како пролетен ден во овој убав град. Ја обожавав, ја одгледував, ја стискав, но едноставно ја гушев.
И потоа љубовта ме шлапна. Толку ја загушував што ме шлапна силно со шлаканица која се уште ми го црвенее образот, увото и целата душа. Толку силно ме повреди и ми ја распара душата што после толку време се чувствувам дека таа истекла.
Некогаш се сеќавам на она што поминало, она што требало да биде и како јас да не сум дел од сето тоа. Одлучив едноставно да не се сеќавам, да заборавам и да продолжам така. Непроценливо богатство историја некаде истекува од мене. Одбирам само да се сеќавам на ужасните моменти кои ќе ме тераат да ја убивам мојата љубов.
Сега остануваат караници, искршени предмети, зборови кои никогаш нема да избледат и ете тоа е се што останува од една љубов.
Тоа поглавје исто така ќе заврши. Еден ден нема ни да се сеќавам, како што одлучувам за се друго да заборавам. Не те сакам повеќе. Не те сакам. Не сакам да те сакам, не сакам што те сакав, не сакам да сакам. Не тебе.
Војната со заборавот
понеделник, 14 април 2008 г.
Објавено од Луција Заменек во 13:10
Претплати се на:
Коментари на објава (Atom)
3 коментари:
Непроценливо богатство историја некаде истекува од мене...
А некогаш е толку слатко кога само од себе ќе реши да ти подотвори понекој спомен
Подобро да не отвара... нека седи така запечатено.
Сум пробала и јас така..ама не иде..љубовта се вгнездува во тебе и твоето срце и е дом. Не си оди ако ја бркаш, заминува кога не ти треба.
Објави коментар