Ти, ЈАС и механиката

Ако не престанам да мислам на тоа што го правиш сите овие години, ќе биде тоа погубно за мене. Само посакувам нешто што никогаш не можам да го имам повторно (ако воопшто некогаш сум го имала), а знам дека не може тоа да се случи. Ќе те заборавам!

... и одеднаш немам зборови, немам мисли, нема ништо што би можело тебе да те опише како човек за кој толку време копнеам.
Одеднаш тишина и мрак и се останува да живее само внатре во мене и да копа по мојата душа која е во истребување. Жално е човекот да нема зборови, да нема мисли, бидејќи токму тоа го одвојува од животните.

Механички. После толку време, толку љубов, толку внимание, топлина, среќа, после давање се... го затвораме ова поглавје со еден збор. Твој збор. Механички.
Дали мојата искрена љубов, моите три ипол години се механички? Дали механички те бакнувам и ти ги гледам очите и тонам во нив? Дали механички те гушкам додека заспиваш и додека целото тело ти трепери во грч? Дали механички очекувам да те видам, да те помирисам, да те допрам?
Според ова, и според тебе... се што сме правеле било механички.
Епа ајде да не биде. Да престанеме. Да не правиме. Да не постоиме.